Description
มีคนมาปรึกษาว่า สวัสดีครับ ผมอายุ 22 ปีครับ ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองโตเร็วกว่าคนรอบตัวเยอะมาก ผมทำงานตั้งแต่อายุ 16 ปี จริง ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรก่อนวัยมาตลอด แต่ช่วงนี้ผมกลับรู้สึกต่างไปครับ ก่อนหน้านี้รู้สึกโตแค่เพราะได้ทำงานก่อน ได้ใช้เงินที่ตัวเองหามาเอง แต่ช่วงนี้ผมรู้สึกโตขึ้นเพราะเริ่มอยู่ในช่วงที่จริงจังขึ้นในหลาย ๆ ด้าน การงาน การเรียน การใช้ชีวิต หลาย ๆ เรื่องผมต้องรีบเรียนรู้เอง ทำเอง คิดเอง รู้ตัวอีกทีผมรู้สึกหันไปปรึกษาใครไม่ได้แล้วครับ เมื่อก่อนถามใครเขาก็จะบอกได้ว่าต้องทำยังไง แต่ช่วงนี้ผมได้แต่กำลังใจมา เพราะผมรู้มากกว่าคนรอบข้างไปเรียบร้อยแล้ว พอเป็นแบบนี้ผมจึงขาดคนให้คำปรึกษา ทำอะไรต้องคิดเอง ทำเองทั้งหมด มันเลยรู้สึกเหนื่อยมาก ๆ ครับ ผมพูดแบบนี้แล้วอาจจะมีคนมองว่า ผมอีโก้เยอะนะครับ แต่ผมยอมรับก่อนครับว่าผมไม่ได้เก่ง หรือฉลาดอะไร ผมโตในครอบครัวที่ไม่ได้มีความรู้อะไรมาก คนรอบตัวเพื่อนก็โตตามวัยครับ ไม่มีใครต้องโตมาสู้ชีวิตเหมือนผม ผมรู้สึกการเติบโตมันยากแล้วก็น่ากลัวมากเลย เหมือนผมต้องแบกภาระทุกอย่างอยู่คนเดียว มันไม่ใช่ว่าเราไม่ไว้ใจคนรอบข้างนะครับ ผมลองทำทุกทางแล้ว แต่สิ่งที่ได้กลับมา มันไม่เท่ากับที่ผมคิดได้เองจริง ๆ เหมือนว่าเขาไม่รู้เขาเลยตอบไม่ได้ ซึ่งมันก็ไม่ใช่ความผิดเขา แต่ความหนักใจมันมาอยู่ที่ตัวผมเอง ประเด็นจิตใจความคิดมันอธิบายลำบากจริง ๆ ครับ แนะนำผมได้นะครับ
– ปัญหามี 2 มุม คือมุมที่ดีและมุมที่ไม่ดี ซึ่งปัญหานี้เป็นมุมที่ดี เราจึงไม่ต้องหนักใจอะไรมากมาย
– หากเราอยู่จุดที่ใครก็ให้คำปรึกษาเราไม่ได้ นั่นเป็นนิมิตหมายที่ดีมาก เพราะมันคือเราต้องเป็นผู้สอนคนอื่นแล้ว
– ลำดับขั้นของชีวิตก็มีอยู่ 2 ระดับใหญ่ ๆ ก็คือ เราเป็นภาระ กับเราแบกภาระ เราต้องเลือกว่าจะเป็นคนแบบไหน
– คนที่สู้ชีวิตมาตั้งแต่เด็ก แบบสู้ด้วยปัญญาจริง ๆ เราจะเข้าใจชีวิตว่า ปัญหามีไว้ให้แก้ไขและปัญหามีไว้ให้หาทางออก
– ทุกปัญหามันมีทางออกหมด แต่การที่เราอยู่ในจุดที่ไม่สามารถปรึกษาใครได้แล้ว มันอาจจะขึ้นอยู่กับประสบการณ์กับอายุของเราด้วย
